Pytania i odpowiedzi

Enoksaparyna i nadroparyna należą do tej samej grupy leków — analogów heparyny. Ich mechanizm działania opiera się głównie na hamowaniu czynnika Xa, który odgrywa kluczową rolę w procesach krzepnięcia krwi. Różnice między nadroparyną i enoksaparyną dotyczą przede wszystkim farmakokinetyki (losów leku w organizmie). Należy pamiętać, że te dwie substancje czynne nie są odpowiednikami i zamiana jednej na drugą może być przeprowadzona wyłącznie przez lekarza.

Dawka profilaktyczna enoksaparyny zależy od indywidualnych czynników, takich jak waga ciała, wiek i stan zdrowia pacjenta. Zalecana dawka dla profilaktyki powikłań zatorowo-zakrzepowych wynosi zwykle 20-40 mg raz na dobę, podawana podskórnie. Ważne jest, aby dawkę zawsze ustalał lekarz.

Tak, zgodnie z wytycznymi enoksaparyna może być zastosowana u pacjentów hospitalizowanych z powodu COVID-19.

Enoksaparyna jest lekiem przeciwkrzepliwym i powinna być używana z ostrożnością w połączeniu z innymi lekami wpływającymi na krzepnięcie krwi, takimi jak aspiryna, warfaryna czy heparyna. Może to zwiększyć ryzyko krwawienia. Niektóre leki przeciwzapalne, takie jak ibuprofen, również mogą zwiększyć to ryzyko.

Enoksaparyna jest generalnie uważana za bezpieczny lek, ale jak każdy lek, może wywołać skutki uboczne. Najczęstsze działania niepożądane enoksaparyny to krwawienia, reakcje alergiczne oraz ból i podrażnienie w miejscu wstrzyknięcia.

Enoksaparyna jest lekiem antykoagulacyjnym. Działa głównie poprzez blokowanie czynnika Xa, który pełni kluczową rolę w procesie hemostazy.

Bezpieczeństwo i skuteczność enoksaparyny u dzieci nie zostały określone. Niemniej jednak lekarz na podstawie swojej specjalistycznej wiedzy i doświadczenia klinicznego może podjąć decyzję o zastosowaniu tego preparatu u dzieci.

Enoksaparyna może być stosowana u osób starszych, jednak z zachowaniem szczególnej ostrożności. Dawkę leku należy dostosować do masy ciała, stanu zdrowia pacjenta i funkcji nerek.

Enoksaparyna nie powoduje uzależnienia.